Nie ma to jak pójść w miasto

Miałam wczoraj umówione badanie pola widzenia. Wobec tego zaplanowałam sobie kilka spraw do załatwienia w mieście. Efekt był taki, że wyszłam o przed 9 rano, a wróciłam o 20. Przeżyłam koszmar komunikacyjny. Nie mogłam dojechać na Sienną, na Pradze. Ruszałam tam z Żelaznej, a Alejami Jerozolimski do Wiatracznej dojeżdżają tramwaje i jeden autobus jeżdżący bardzo rzadko ( przecież są tramwaje). A tu w Alejach zdarzył się wypadek tramwajowy i klops. Został tylko bus. I całe towarzystwo próbowało wpakować się do niego. Ludziska ściśnięci byli do tego stopnia, że gdy zadzwonił do mnie telefon nie byłam w stanie go odebrać i na dodatek wymasował wibracjami pośladki młodzieńca do którego byłam zmuszona mocno się przytulać. Do mnie natomiast mocno przywierała zakonnica, której drzwi od autobusu zamykając się przytrzasnęły kawałek habitu.

Później musiałam dotrzeć na Or-ota. Jazda na Żoliborz była przedsmakiem drogi powrotnej, bo do Krakowskiego Przedmieście jechałam godzinę. Rewelacja.

Gdyby nie atrakcje komunikacyjne, byłoby cudownie. Rano lekki przymrozek rozbielił trawniki. Świeciło słońce. Rześkie powietrze wdzierało się do płuc i szczypało lekko policzki. W torbę wpakowałam Holgę , żeby skończyć negatyw, i cyfrę, żeby zrobić zdjęcia na Siennej. W pudełeczku miałam 4 pary kolczyków, które rozwiozłam po moim kochanym, zakorkowanym mieście.

Badanie pola widzenia wyszło pozytywnie. Teraz jeszcze TYLKO muszę iść na kontrolną wizytę i po krople do swojej okulistki.